چنان كه بسياري از اين ورزش به عنوان موفق‌ترين رشته ورزش گروهي كشور ياد كردند. با اين حال به اعتقاد بسياري از كارشناسان، واليبال ايران پتانسيل فتح قله‌هاي بيشتر افتخار را دارد و كسب سهميه المپيك و حضور در ليگ جهاني؛ با حمايت و مديريت صحيح غير ممكن نيست.

 

به گزارش ايسنا، تيم ملي بزرگسالان ايران پس از همكاري با خوليو ولاسكو سرمربي نامدار و پرافتخار جهان، انگيزه زيادي براي موفقيت داشت و در گام نخست بايد اواخر خردادماه در تك مسابقه انتخابي ليگ جهاني از سد چين مي‌گذشت. پيش از اين تيم ملي ايران با هدايت حسين معدني بارها چين را شكست داده و حتي در بازي‌هاي آسيايي گوانگ‌جو به راحتي اين تيم را از پيش رو برداشته بود. حالا با هدايت خوليو ولاسكو سطح انتظارات از تيم ملي تا حد زيادي بالا رفته بود. حتي خود ملي‌پوشان نيز انگيزه زيادي داشتند كه خان نخست را براي كسب سهميه ليگ جهاني فتح كنند تا براي اولين بار افتخار حضور در معتبرترين مسابقات واليبال جهان نصيب تيم ملي ايران شود.

 

** روياي صعود به ليگ جهاني تعبير نشد!

 

ولاسكو بلافاصله پس از پايان ليگ برتر واليبال تمرين‌ تيم ملي را شروع كرد و با بيشتر بازيكنان مطرح ايران از نزديك آشنا شد. وي تاكيد زيادي به دوران گذر واليبال ايران از شيوه سنتي به مدرن داشت و همواره از تغيير در تيم ايران سخن مي‌گفت. تيم ملي در نخستين آزمون خود با ولاسكو بايد برابر تيم چين در خاك اين كشور پيروز مي‌شد و سهميه ليگ جهاني را براي ايران به ارمغان مي‌آورد.

در شرايطي كه تيم ملي به پيروزي بر چيني‌ها نياز داشت، مصدوميت چند بازيكن كليدي و همچنين انصراف ناگهاني سعيد معروف بهترين پاسور آسيا موجب شد تا ملي‌پوشان با شرايط ناهماهنگي راهي اين كشور شوند و در نهايت از مجموع دو بازي دوستانه و يك تك بازي انتخابي ليگ جهاني مقابل چين در هر سه ديدار شكست بخورند. پس از ناكامي تيم ملي ايران مقابل چين، حريف نه چندان قدرتمند آسيايي و همچنين باز ماندن از صعود به ليگ جهاني، انتقادهاي زيادي متوجه كادر فني جديد تيم ملي شد. با اين حال بيشتر كارشناسان بر اين باور بودند كه بايد زمان بيشتري به ولاسكو داده شود تا وي تدابير تاكتيكي خود را در تيم ملي ايران اجرا كند.

 

** تيم‌هاي پايه انتظارات را برآورده نكردند...

 

تابستان سال 90 در حالي آغاز شد كه همزمان با ماه مبارك رمضان تيم‌هاي ملي نوجوانان و جوانان ايران بايد به فاصله كمتر از 10 روز در رقابت‌هاي قهرماني جهان به ميزباني آرژانتين و برزيل شركت مي‌كردند. در حالي كه محمدرضا داورزني رييس فدراسيون واليبال از ابتداي سال بر هدايت همزمان هر دو تيم پايه ايران توسط ستكوويچ، مربي صربستاني تيم‌هاي پايه تاكيد داشت، حاشيه‌هاي به وجود آمده در اردوي صربستان موجب شد تا سرانجام تحت فشار زياد هدايت تيم ملي نوجوانان ايران به بهروز عطايي مربي جوان و جوياي نام ايران سپرده شود و ستكوويچ به همراه تيم ملي جوانان تنها به موفقيت در برزيل بيانديشد. اگرچه خانواده واليبال و بسياري از كارشناسان از مدت‌ها پيش بر اين باور بودند كه هدايت هر دو تيم توسط ستكوويچ كار درستي نيست اما سپردن تيم نوجوانان به سرمربي جديد در فاصله زماني يك ماه مانده به مسابقه‌هاي جهاني هم تصميم درستي به نظر نمي‌رسيد.

 

تيم‌هاي پايه ايران در دوره قبلي اين رقابت‌ها جزو قدرت‌هاي واليبال جهان به شمار مي‌رفتند و نتايج درخشان نسل قبلي واليبال ايران موجب شده بود كه تيم‌هاي پايه ايران در رده چهارم جهان قرار بگيرند. اما جوانان و نوجوانان ايران در سال 90 نتوانستند انتظارات را برآورده كنند. تيم ملي جوانان ايران تنها با يك پله صعود نسبت به دوره قبل در رده ششم جاي گرفت. نوجوانان نيز به رتبه دهم جهان اكتفا كردند.

 

** حاشيه‌ها بر مديريت فدراسيون سايه انداخت...

 

پس از ناكامي‌ واليبال ايران در رده تيم‌هاي ملي بزرگسال، جوانان و نوجوانان، انتقادهاي زيادي متوجه فدراسيون و شخص محمدرضا داورزني شد تا جايي كه بارها خبر كناره‌گيري وي در رسانه‌هاي مختلف مورد بحث و بررسي قرار گرفت.

 

در كنار همه حاشيه‌هاي فدراسيون؛ تيم ملي ايران قرار بود تا در اواخر تابستان خود را براي حضور در رقابت‌هاي قهرماني مردان آسيا آماده كند و به همين دليل به دور از حرف و حديث، تمرين‌هاي خود را پيگيري مي‌كرد. حدود 38 بازيكن در دو گروه زير نظر خوليو ولاسكو تمرين مي‌كردند تا براي رقابت‌هاي آسيايي آماده شوند. نايب قهرماني ايران در بازي‌هاي آسيايي گوانگ‌جو با كادر فني قبلي موجب شده بود تا مردم ايران از تيم ملي بزرگسال خود تنها انتظار قهرماني داشته باشند.

 

** غرور ملي با قهرماني در آسيا تجلي يافت

 

بدون ترديد زيباترين رويداد واليبال ايران در سال 90 ، در سالن 12 هزار نفري مجموعه ورزشي آزادي شكل گرفت. جايي كه ملي‌پوشان واليبال ايران با حمايت هزاران هوادار خود مقابل تمام حريفان آسيايي پيروز شدند و با اقتدار بر بام قاره كهن ايستادند و نخستين قهرماني را براي واليبال ايران در آسيا به ارمغان آوردند. اين قهرماني موجب شد تا حد زيادي فضاي واليبال تلطيف شده و از شدت انتقادها عليه فدراسيون كاسته شود. برگزاري منظم رقابت‌ها و كنترل بيش از 20 هزار هوادار در سالن 12 هزار نفري از نكات مثبت ميزباني ايران در رقابت‌هاي قهرماني مردان آسيا بود كه براي واليبال ايران علاوه بر قهرماني، اعتبار مضاعفي را نيز به ارمغان آورد.

 

** زنگ خطر براي مدعيان جام جهاني واليبال به صدا درآمد

 

تيم ملي واليبال ايران با قهرماني در آسيا سهميه حضور در جام جهاني را به دست آورد. رقابت‌هاي جام جهاني واليبال كه هر 4 سال يك بار به ميزباني كشور ژاپن برگزار مي‌شود، پس از رقابت‌هاي ليگ جهاني و قهرماني مردان جهان سومين تورنمنت معتبر در سطح واليبال جهان به شمار مي‌رود. تيم ملي ايران پيش از اين تنها يك دوره از طرف فدراسيون جهاني به عنوان تيم ميهمان مجوز حضور در اين رقابت‌ها را به دست آورده بود و در بين 12 تيم حاضر در اين رقابت‌ها در رتبه يازدهم قرار گرفته بود. كارشناسان واليبال با ارزيابي سطح توانايي تيم ملي ايران پيش‌بيني مي‌كردند كه در دومين حضور ملي‌پوشان در جام جهاني، موفق شويم در بين 8 تيم برتر اين رقابت‌ها جاي بگيريم. تيم ملي ايران در صورتي كه مقابل حريفان آسيايي خود يعني چين و ژاپن، همچنين مصر پيروز مي‌شد، مي‌توانست به اين مهم دست يابد.

 

اما در حالي كه هيچ كس شانسي براي تيم ملي واليبال ايران مقابل قدرت‌هاي بزرگ قائل نمي‌شد، ملي‌پوشان ايران موفق شدند تا علاوه بر ژاپن و مصر مقابل تيم‌هاي قدرتمندي چون صربستان، لهستان و آرژانتين نيز پيروز شوند و با 5 پيروزي در مقابل 6 شكست در رده نهم جدول رده‌بندي جام جهاني جاي گيرند. اگرچه تيم ملي واليبال كارنامه بسيار درخشاني را از خود به جاي گذاشت اما شكست مقابل چين، همچنان به كابوسي بزرگ براي واليبال ايران بدل گشت كه گويا سر تمام شدن نداشت.

 

در مجموع نتايج خيره كننده تيم ملي واليبال ايران و پيروزي مقابل بهترين تيم‌هاي جهان موجب شد تا در رنكينگ فدراسيون جهاني واليبال، شاگردان ولاسكو با دو پله صعود در رده دوازدهم جهان جاي بگيرند و براي رقابت‌هاي انتخابي المپيك، در ارديبهشت سال 91 آماده شوند.

 

** ليگ برتر واليبال دستخوش تغيير شد

 

اما رقابت‌هاي ليگ برتر واليبال در سال 90 با تغييرات زيادي نسبت به فصل گذشته آغاز شد. پس از كناره‌گيري چند باشگاه از جمله پرسپوليس، ارتعاشات صنعتي ايران و دانشگاه آزاد همچنين خبر عدم علاقه مسئولان باشگاه پيكان به عنوان پرافتخارترين تيم واليبال ايران به تيم‌داري در ليگ، خبرهاي ضد و نقيضي درباره تعداد تيم‌هاي حاضر در ليگ برتر واليبال مطرح شد. سرانجام مقرر شد تا ليگ 91 با 14 تيم و دو تيم كمتر نسبت به فصل قبل آغاز شود. با اين تفاوت كه در اين فصل 14 تيم در يك گروه بازي كنند و 4 تيم برتر جدول رده‌بندي به مرحله دوم و رقابت‌هاي حذفي راه يابند.

 

با اين حال حضور ملي‌پوشان در رقابت‌هاي جام جهاني موجب شد تا پس از 6 هفته نخست، رقابت‌هاي ليگ برتر در حدود 38 روز تعطيل شود و همچنين به دليل تاخير در بازگشت ملي‌پوشان از جام جهاني و همچنين تداخل يك هفته از رقابت‌هاي ليگ با ايام عزاداري حضرت رسول (ص) 14 بازي از ليگ برتر به تعويق بيفتد و پس از دور برگشت، برگزار شود.

 

** بايدها و نبايد‌هاي انتخابات رياست فدراسيون واليبال

 

مهم‌ترين رويدادي كه فدراسيون واليبال را در سال 90 تحت‌الشعاع قرار داد، انتخابات رييس فدراسيون بود كه حاشيه‌هايي را به دنبال داشت. در حالي كه به دليل تاسيس وزارت ورزش، انتخابات بسياري از فدراسيون‌ها به تعويق افتاده بود هر روز از گوشه و كنار خبر احتمال استعفا يا بركناري محمدرضا داورزني به گوش مي‌رسيد و با قوت يافتن اين اخبار، ناصر ميرفخرايي به عنوان مطرح‌ترين گزينه رياست فدراسيون خبرساز مي‌شد.

 

پس از اينكه تنش بين دو گروه از هواداران داورزني و ميرفخرايي به اوج خود رسيد و رسانه‌هاي مختلف بي‌پرده به بيان اتهامات اين دو گروه عليه يكديگر پرداختند، سرانجام وزارت ورزش و جوانان تصميم گرفت تا انتخابات فدراسيون واليبال را به عنوان نخستين انتخابات پس از تشكيل وزارتخانه برگزار كند. در مجمع فدراسيون واليبال كه هشت كانديدا حضور داشتند، به غير از ناصر مير فخرايي، ساير افراد به نفع محمدرضا داورزني كنار كشيدند و ميرفخرايي نيز به نشانه اعتراض و با غير قانوني دانستن مجمع، نشست روساي هيات‌ها را ترك كرد و حتي كت خود را هم برنداشت! تا از مجموع 46 راي، محمدرضا داورزني با 45 راي مثبت و يك راي ممتنع براي چهار سال ديگر به عنوان رييس فدراسيون در سمت خود ابقا شود.

 

در حالي كه بسياري همچنان سوال‌هاي ميرفخرايي را در مجمع بي‌جواب مي‌دانستند، رايزني‌هاي زيادي براي همگرايي و آشتي طرفداران و منتقدان رياست فدراسيون انجام شد تا سرانجام پس از ماه‌ها كش مكش واليبال ايران در ساحل آرامش به موفقيت بيانديشد.

 

واليبال در سال 90 مسير پرفراز و نشيبي را پشت سر گذاشت و در رقابت‌هاي مختلف نتايج غير قابل باوري را كسب كرد. گاهي سايه موفقيت‌ها موجب مي‌شد تا كسي به نقطه ضعف‌ها اشاره‌اي نكند و در مقابل هم گاهي ناكامي‌ها آنچنان دلخراش بود كه كمتر كسي به اقدامات مثبت اشاره مي‌كرد. به هر حال مهم‌ترين هدف‌گذاري فدراسيون واليبال در سال 1391 ، كسب سهميه المپيك براي اولين بار است و تيم ملي ايران به رهبري خوليو ولاسكو اردوي آمادگي خود را براي موفقيت در اين رقابت‌ها از اواخر اسفند ماه آغاز مي‌كند.

 

داورزني: چهار هدف داريم، كه به دو هدفمان رسيديم

 

محمدرضا داورزني رييس فدراسيون واليبال كه در پايان سال 90 در آغاز عمر چهار سال دوم رياست خود قرار دارد، با ارزيابي عملكرد خود و وضعيت واليبال مي‌گويد: " ما چهار هدف را در واليبال دنبال مي‌كرديم كه قهرماني در رقابت‌هاي مردان آسيا، كسب سهميه جام جهاني، كسب سهميه المپيك و حضور در رقابت‌هاي ليگ جهاني از مهم‌ترين برنامه‌هاي فدراسيون بوده است. خوشبختانه به دو مورد نخست اين اهداف دست يافتيم و تلاش مي‌كنيم تا در سال جديد سهميه المپيك و ليگ جهاني را نيز براي واليبال ايران به ارمغان بياوريم."